داشتنی هایی از جنس آرزو

نپش خیابانِ منتهی به چهار راه را که رد میکنم صدای دلنوازی به گوشم میرسد.صدایِ یک ساز دهنی که غمگینانه نواخته میشود،نوایی از سوزِ دل...
قدمهایم را پرشتاب تر برمیدارم تا صدا را واضحتر بشنوم.هرچقدر نزدیکتر میشوم به صدا از خودم دورتر میشوم....غرق میشوم در افکارم.نمیدانم کی به پیچ خیابان رسیده ام سرم را که بلند میکنم مرد میانسالی را می بینم در کنار دختر نوجوانش که بر روی زمین نشسته و لیف میفروشد ایستاده و با آن چشمان نابینا با سوزِ دل در سازش میدمد...
نمیدانم این سوزِدل از سختیِ روزگار است یا از روشنیِ دلش که لبخندی را بر لبانش نشانده است!!!
پر میشوم از حسهای مبهم!دخترک چادر را روی سرش جابجا میکند تا صورتش دیده نشود!میدانم هراسش از چیست.اقتضایِ نوجوانیش است و مهمتر دختر بودنش...
یقینا دغدغه اش نشناخته شدن نیست!!واهمه اش از آنیست که باید میبود و نیست است...مگر چه کم میشد که از اینهمه دنیای رنگارنگ و پر از نعمت خداوندی،یک سهم کوچک هم به او میرسید!چه میشد او هم درس میخواند و خانم صدایش میزدند!چه میشد که میتوانست به پدر نابینایش بگوید لازم نیست هنرت را خرجِ اینهمه گوش ناشنوا کنی!
شرمنده آن نگاه دختر و سوزِدلِ مرد میشوم!مرد همچنان در سازش میدمد و من بیشتر در افکارم غرق میشوم...
به اینکه هرکدام از داشته هایم که به نظرم معمولیست برایِ این دختر آرزوست!به تمام داشته هایی که بجای شکر فقط نداشته هایم را به رخ روزگار میکشم!به اینکه چرا عمق ندیدنهایم انقدر زیاد است....
و مرد همچنان برای همه نابینایان سازدهنی مینوازد تا شاید شنوایی او را بشنود!

بشمارید تک به تک نعمتهایتان را و ببینید داشتن هر کدامش آرزوی چندنفر است!میدانم تک به تکتان خوشبخترینید زیرا هرکسی نمیتواند داشته هایش را به دیدِ نعمت بنگرد!!

بهشت نوشت:الهی!مرا آنچنان شکرگزارِ در نعمتهایت قرار بده که فرصتی برای برشمردن نداشته هایم نداشته باشم، هرچند که وجودِ آرامش بخشت خود مرا کفایت است.آمین