پایداری و ناپایداری....

وقتی به کوتاهی و ناپایداری زندگی بیشتر فکر میکنم راحتتر میتوانم با مسائل و سختیها کنار بیایم!میتوان این ناپایداری را نوعی نعمت خداوندی به حساب آورد!
درست مثل پاییز و بهار!مثالِ چهارفصل تعبیر زیبایی از این ناپایداری سختی و حتی خوشیهای روزگار است...

اگر زندگی مانا و پایدار بود شاید خیلی از حسها بی معنی بود.مثل دوست داشتن،نگرانی،ترس،امید،آرزو.....

در صورت پایداری زندگی شاید حس محبت و دردِدل داشتن زیاد جالب نبود.میتوان در یک جمع مادر و فرزندی را تصور کرد که مادر تمام حواسش به فرزند است مبادا بیفتد یا خطری او را تهدید کند!حال بیایید اینجور فکرکنیم که زندگی پایدار بود مادر هیچ ترس و نگرانی از جانب فرزند نداشت چون هراتفاقی هم که می افتاد بالاخره زندگی پایدار بود.
همین نگرانیها،داشتن دغدغه ها زندگی را از زاویه ای دیگر زیبا میکند.از همان زاویه ای که دنیا را خالی از خود و خدای خویش خالی دید!از همان زاویه ای که در تمام این دل نگرانیها تمام احساساتی که خداوند در ما به ودیعه گذاشته است نمایان میشود!از همان زاویه ای که دردها روزی پایان می یابد!از همان زاویه ای که بعد از نگرانیها حس شیرین آرامش است!....

شما در هنگام دل نگرانی و سختیِ زندگی،به زندگی و مسائلش از کدام زاویه مینگرید!؟

بهشت نوشت:خدایا در تمام سختیها و دل نگرانیها دلِ مرا به امید خویش روشن فرما.آمین