من امسال مصادفم با شبِ قَدر...

چه سخته آدم بخواد درباره خودش بگه.درباره اینکه وقتی کوچیکتر بود و به تولد بیست و اند اُمین سالگرد تولدش فکرمیکرد چه تصوری از اون دوره داشته،چقدر رؤیا پردازی میکرده برای این دوره ش!!!
شایدم به نود درصد اون چیزایی که میخوایم رسیده باشیم اما وقتی چون بزرگتر میشیم احساس کودکانه و حس شیرین هیجان زدگی در ما کم میشه و تبدیل به یه آدم زیاده خواه میشیم فکر میکنیم به هیچی نرسیدیم!!
اصولا دیدِ کودکیامون زیباترِ.به چیزایی توجه میشه که شاید الان خیلی برامون مهم نباشه!
مثلا یه نمونه از تصویری که از این دوران برای خودمون داشتیم یه فردِ تحصیلکرده و کسی که بتونه کاراشو خودش انجام بده و آدم دلسوز و مهربونی باشیم و به همه کمک کنیم و حتی فکرمیکردیم چقد خوبه که بتونیم مستقل باشیم و خودمون برا خودمون تصمیم بگیریم!حتی بعضی وقتا قند تو دلمون آب میشد از اینکه با اینهمه اوصاف و رؤیای خوب چقدر قرارِ بهمون خوش بگذره!و تمامیِ رؤیاهایی از این دست.پاک و معصوم!
خُب حالا که دقت میکنم می بینم اکثر این رؤیاهایی که داشتم به واقعیت تبدیل شده پس چرا حس نرسیدن دارم.وقتی بیشتر احوالات اون دوره رو زیر رو میکنم می بینم من همه ی اینارو بی حساب و کتاب میخواستم،اما الان هر موقعیتمو با هزارتا گزینه ی دیگه می سنجم!ا
و اما...
و اما من امسال مصادفم با شبِ قدر..
با همون حس و حالِ کودکی میخوام این هدیه رو از خدا بگیرم.
میخوام این هدیه رو بی حساب و کتاب بگیرم.
میخوام هدیه مو با هیچی نسنجم!که هدیه ی امسال من سنجیدنی نیست!
میخوام فکرکنم امشبم از دلِ همون رؤیاهای کودکیم بیرون اومده و به گل نشسته!
من مطمئنم تمامی رؤیاهای کودکی به همین زلالی و پاکی هستن،فقط باید باهاشون کمی مهربون تر باشیم...

شما چقدر رؤیاهات به گل نشسته؟کدومشونو قَدر دونستین بی سنجش و حساب و کتاب؟!!

بهشت نوشت:خدایا مرا در دل رؤیاییست بسیار،مباد روزی که رؤیاهایم بی حضورِ وجودت شکل بگیرند.آمین